Herfstkunde

Geschreven door Sally Winterflow

De nacht ademt de zware lucht van herfstbladeren ik bewoon de overkoepelende vorm van taalfilosofie met uitzicht over de binnenterreinen van de fantasie ik verdiep me in de wijsgerige bestudering van taalverschijnselen ik ben transcendentaal doe zowel aan vervreemding als aan jongleren ik ben mij bewust van het vitalisme van mijn angsten en de existentiefilosofie de wijsbegeerte van het individu ik doe niet onnodig aan zangoefeningen hang soms in spagaathouding aan het plafond van mijn kunnen om het tegendeel te beweren.

 

Regenspiegel

Geschreven door mobar

Verloren tranen, noemde je in liefde dauwdruppels als een herinnering voor het brein een vervagen van gevoelens maar in de toen gedroomde werkelijkheid droeg je een koffer en een kaartje voor de trein toen je wegging in de nacht, en mij verliet omdat je liever bij een ander wilde zijn in die andere provinciestad waar de rivier het land verliet je maakte mij stil, en ook wel eenzaam, maar ik kon het verdragen en dat deed mij goed, in realiteit en dromen, van de achteraf gekomen dagen.

Bomen van laatste adem

Geschreven door mobar

Zijn zuurstofsnakkend hart verdronken in vergeten verdriet slentert langs bomen van laatste adem op weg naar een andere wereld waar de mensen niet zwijgen over armoe en verlatenheid van geest en wereld nog een paar passen dan is het nonsensbos bereikt en bomen van laatste adem zwijgen eeuwig.

Schilder mij toekomst

Geschreven door mobar

Zie veranderingen in verf ingewanden van de tijd intenser in kleur zie oorsprong van tunnels ondergrondse gebouwen afscheid van wetenschap en angst de zenuwheer met zijn heerschap kronkelt als slierten kleur langs  concentraties dappere overlevingsdrang slingert zich tijdloosheid zinloosheid, behaagziek knuffelt leegte, gekte komt de zigeunerprinses weer terug in een droom.

Laatste reis

Geschreven door mobar

De trein vertrekt spoedig naar het einde de mensen zijn al half dood in kleden gezakt honger heeft de meesten al ernstig verzwakt de wielen dreunen langzaam de laatste reis begint een vrouw beklemmend eenzaam geeft wat warmte aan een kind de ogen staren leegte het leven ooit geleefd is nu oneindig lijden de vijand onbeleefd de trein in mist geraakt en slachtoffers van onschuld het bloed al uitgebraakt de mensheid is zo wreed soms het is vaak dagelijks te zien wanhopig door zoiets oliedoms de oorlog als een machine van duistere wraakzuchtige machten de dageraad reeds onvertrouwd de dodentrein raast door de nachten om de zwakken wordt gerouwd de helden sterven eenzaam de achterblijvers koud een oorlog kent geen winnaars de wereld wordt zo niet meer oud.

Droombeklag

Geschreven door mobar

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.

 

Dichtdanseres

Geschreven door mobar

Ik las, eenzaam verwilderd verliefd de mooiste woorden van de huwbare dichtdanseres verbleef een kille nacht in droeve eigen stilte tikte de tijd terug in mei mijn hand reikte naar de dunne horizon maar werd in drastisch tasten afgehakt en meegenomen in eb en vloed door zielsverwanten ik kon kiezen tussen de dood en gezelschap maar ik aarzelde er zat een zware zwart gevleugelde duif op mijn geblesseerde schouder met een uitzicht over het meer droomde ik een minnaars kus voor haar hunkerende hart verbleef ik in mijn twijfel en sprak haar naam in verdichte stilte.

Vreemdeling

Geschreven door mobar

Soms voel ik me een vreemdeling in de nacht herinner ik mij verloren liefde, vergeten vriendschap namen van diegenen die ik ooit bewonderde maar uit het oog verloor in een onzichtbaar land dansend op het maanzand van een verstrooiend strand soms zie ik ze terug en spreek ik uit wat ik niet durfde zeggen in de werkelijkheid zwijg je niet over de waarheid al slaat die soms geen bruggen soms herinner ik mij vreemden die mijn vrienden waren, maar nooit bleven ten tijden van verdriet zag ik ze gaan en nooit terugkeren soms voel ik mij een vreemdeling met verdriet.

Woord noch heimwee

Geschreven door mobar

Het is maar goed dat jij niet bij me bent nu verlangen woord, noch heimwee kent in iedere zin zich leegte boort zelfs maanlicht bij de stilte hoort en klanken van mijn stem vergeet in diepe roerselen, toebedeeld alsof je als een ander droomt de nachten van mijn ziel, bewoond met vragen, die jij aan mij stelt.

 

Afscheid bij de rivier

Geschreven door mobar

Weet niet of de zomer ooit nog terugkomt het afscheid bij de rivier was zo veelzeggend herfst met vallen van blad, en innerlijke storm en brieven onbeschreven aan wolken in regen bedreven, in liefde verzwegen, ik kon de woorden niet verzinnen bedacht een glimlach maar dat werkte niet voor de dood die naderde genadeloos en zonder twijfel in vergiffenis en leegte, van onbeantwoorde vragen een zweem onzekere eeuwigheid aan de achterkant van mijn verstand stond ik daar bij de oevers de ganzenveer nog in mijn handen maar de oeverboom bleef zwijgen zwanen zwommen naar de overkant zoveel stilte in verdriet, liet zich onmogelijk herhalen.

Tree

Nachtvracht

Geloof jij de nacht droom in mij


En laat dit
lippend dromend wezen
zonder kater
noch aftocht te vrezen
jij die bijklust
van uitzonderlijk genezen
die droom voorbij, het dromen eigen
van verder dan de horizon neigen
in onbesliste dwalende zinnen
die kritisch drijven
en beminnen
dwaas rivieren
mensendieren
dromenvreemden,

fictie ontheemden
harde tepels, zachte dijen
tussen rimpels, lekker vrijen
zie soms vlagen van verlangen
en die lust in droom gevangen
draagt de weemoed naar de eenvoud
en niemand die er meer vertrouwt
dan het tasten van jouw vingers
herinneringen en veel zweven
door de droom aan hart gegeven
deze nacht gaat nooit voorbij
jij bent de muze dicht in mij
dicht jij de muze

dicht blijf bij...

Schrijver: mobar




.....

Herfstschaduw

Herfstschaduw
.

Nog verder dan het heden
reikt de schaduw het verleden
tracht nog eenmaal te herhalen
wat er waar was van verhalen
dat hij op een nacht, triest in het duister
zo angstig werd door het gefluister
dan men hem liever zag gaan, dan komen
hij werd zo droevig door deze dromen
en heeft toen als een man besloten
nooit meer te dichten, onverdroten
schreef hij tot slot een laatste droef gedicht
en werd toen afgevoerd naar een gesticht
waar hij nooit meer een dichterlijk woord schreef
omdat hij niet meer in deze dwaze wereld verbleef
vertrok zijn schaduw naar de leegte van de hel
misschien lezen mensen daar zijn woorden wel
want hier op aard is het reeds veel te laat
zoals telkens in zijn mooiste woorden staat
de liefde van de mens is prachtig universeel
maar wordt soms ook hem trots te veel.
.

Herfst

Geschreven door mobar

Een boom gestild verkleurd verschiet verdriet achter de huizen buigt eenzaam met de wind geef hem die hand, mijn vriend en tracht onachtzaam mee te zaaien deze droeve melancholie heel af en toe tussen het zwerven het is nu voorbij de grote trouw blijft behaaglijk binnenshuis waar haardvuur knettert en weer een jaar bedachtzaam wordt voorgelezen door een onwetend kind te zeldzaam voor de winter nog maar al dichterbij dan toen.

Silhouet van een dode boom

Geschreven door mobar

Alleen de lucht eenzame lucht bladeren gevallen tekenen de takken zwart, schaduw donker tot vergeten duister onzinnige leegte soldaten, mutsen diep over het voorhoofd van oorlog, heimwee en verlangen jassen, kleren, deken, winters hongerende kinderen op straat naderende koude, nieuwe kleuren eenzaam vluchten, probeer te lachen niets meer te verwachten het is gedaan, de ernst is pril herfst-wind krachtig, achter de oren takken breken, zelfzucht bezweken stammen deinen vervaarlijk tussen gebouwen herinnering, verlangend, heimwee prachtig onder de kieuw-zucht van de nacht achter de spiegel, gezocht, haar glimlach die onvergetelijke geheimzinnige glimlach op haar bezorgde gezicht de dood reeds in aantocht verandert de aandacht, argwaan in het kielzog onder duistere wolken, haar maan-lach geschreven woorden, zonder geluk alleen haar pennenvrucht, vaak zonder bodem achter het silhouet van een dode boom.

De huid van de muren

Geschreven door mobar

Bravo verdwijnt in zwarte geslotenheid van eenzaamheid hemeltergend schoon eremetaal roest edel in een verlaten schuur toon je veel van jezelf hier in de natuur als een mooi beeldend neergezet liefdesgedicht als een idiote vreemde onder de wolken gezwicht om je adem in te houden tijdens het lezen schrijf je soms terug naar vroegere jaren onzekerheden aarzelingen en vertwijfelingen bijzondere momenten van vervlogen tijden hele mooie, in stilte gelezen oude koeien in stoffige boeken om in kunstzinnige sferen te blijven zo triest , stil makend verwoord tussen de huid van de muren wordt de schoonheid in eenzaamheid voltooid.

Natuur in droomvlucht

Geschreven door mobar

Het is niet betreurenswaardig dat de herfst hier in het heden weer in de zomer is getreden en tijdens rozen snoeien weet weemoed steeds te boeien jasmijngeur in november onder gouden gloed van zonlicht vrij vertaald naar burgerplicht leeft de natuur een vrij gedicht niet meer aan tijd gebonden in droomvlucht heen gezonden. N.a.v: de hoge temperaturen op 04-11-2011

Mistig landschap

Mistig landschap

Geschreven door mobar

Schapen en koeien grazen weemoedig op de velden van het mistig landschap middagen gaan onder herfstzon voorbij bij de sloot zitten een paar fazanten in de verte staat een oude boerderij oude tijden herleven bij de aanblik van knotwilgen, en weilanden in mist een belangrijk iets wordt ons nu duidelijk de natuur heeft zich nog nooit vergist.

Mystieke herfsttuin

Mystieke herfsttuin

Geschreven door mobar

Ik ga me niet met de naaktslakken bemoeien als ze zich terugtrekken uit de mystieke herfsttuin laat ik het gras, waar gras mag groeien en alle blaadjes denk ik bruin ik laat de liedjes aan de vogels in de intensheid van het afscheidslied probeer ik jouw ogen te ontwijken maar het gevoel raak ik niet kwijt ik zal niets zeggen tegen merels die mij verwijten dat ik zwijg maar we zijn toch stoere kerels ondanks de black-out die ik krijg ik droom jouw ziel terug aan de vlinders zij zullen zwerven rond het verloren woord misschien als troost nog, voor de vinders in een hemels, nooit verlaten oord.

 

Herfst

donderdag 8 oktober 2009

Natuurlijke vriendschap

Slechts na eeuwig zwijgen
van oude wintereiken
zal uit stilte
van jouw ziel
ooit blijken
dat niet mijn twijfel
en zeker niet jouw glimlach
heeft geaarzeld achter trage zomerdijken
waar nu in ernst de liefdesband gaat grijzen
tussen armoedzaaiers
verstoorde gekken
en stille wijzen
zal het bos weer tot het hart vergroeien
zonder mensen
die zich bemoeien
of natuur niet laten bloeien.


© oktober 2009, mobar

Oktoberkind

Oktoberkind

De woorden

van de droomdag

toen die nog bestond

neem ik van je aan

met illustere emoties

en ik

bij het wilgenstrand

weet van geen denken.