De huid van de muren

Geschreven door mobar

Bravo verdwijnt in zwarte geslotenheid van eenzaamheid hemeltergend schoon eremetaal roest edel in een verlaten schuur toon je veel van jezelf hier in de natuur als een mooi beeldend neergezet liefdesgedicht als een idiote vreemde onder de wolken gezwicht om je adem in te houden tijdens het lezen schrijf je soms terug naar vroegere jaren onzekerheden aarzelingen en vertwijfelingen bijzondere momenten van vervlogen tijden hele mooie, in stilte gelezen oude koeien in stoffige boeken om in kunstzinnige sferen te blijven zo triest , stil makend verwoord tussen de huid van de muren wordt de schoonheid in eenzaamheid voltooid.