Herfst

Geschreven door mobar

Een boom gestild verkleurd verschiet verdriet achter de huizen buigt eenzaam met de wind geef hem die hand, mijn vriend en tracht onachtzaam mee te zaaien deze droeve melancholie heel af en toe tussen het zwerven het is nu voorbij de grote trouw blijft behaaglijk binnenshuis waar haardvuur knettert en weer een jaar bedachtzaam wordt voorgelezen door een onwetend kind te zeldzaam voor de winter nog maar al dichterbij dan toen.

Silhouet van een dode boom

Geschreven door mobar

Alleen de lucht eenzame lucht bladeren gevallen tekenen de takken zwart, schaduw donker tot vergeten duister onzinnige leegte soldaten, mutsen diep over het voorhoofd van oorlog, heimwee en verlangen jassen, kleren, deken, winters hongerende kinderen op straat naderende koude, nieuwe kleuren eenzaam vluchten, probeer te lachen niets meer te verwachten het is gedaan, de ernst is pril herfst-wind krachtig, achter de oren takken breken, zelfzucht bezweken stammen deinen vervaarlijk tussen gebouwen herinnering, verlangend, heimwee prachtig onder de kieuw-zucht van de nacht achter de spiegel, gezocht, haar glimlach die onvergetelijke geheimzinnige glimlach op haar bezorgde gezicht de dood reeds in aantocht verandert de aandacht, argwaan in het kielzog onder duistere wolken, haar maan-lach geschreven woorden, zonder geluk alleen haar pennenvrucht, vaak zonder bodem achter het silhouet van een dode boom.

De huid van de muren

Geschreven door mobar

Bravo verdwijnt in zwarte geslotenheid van eenzaamheid hemeltergend schoon eremetaal roest edel in een verlaten schuur toon je veel van jezelf hier in de natuur als een mooi beeldend neergezet liefdesgedicht als een idiote vreemde onder de wolken gezwicht om je adem in te houden tijdens het lezen schrijf je soms terug naar vroegere jaren onzekerheden aarzelingen en vertwijfelingen bijzondere momenten van vervlogen tijden hele mooie, in stilte gelezen oude koeien in stoffige boeken om in kunstzinnige sferen te blijven zo triest , stil makend verwoord tussen de huid van de muren wordt de schoonheid in eenzaamheid voltooid.

Natuur in droomvlucht

Geschreven door mobar

Het is niet betreurenswaardig dat de herfst hier in het heden weer in de zomer is getreden en tijdens rozen snoeien weet weemoed steeds te boeien jasmijngeur in november onder gouden gloed van zonlicht vrij vertaald naar burgerplicht leeft de natuur een vrij gedicht niet meer aan tijd gebonden in droomvlucht heen gezonden. N.a.v: de hoge temperaturen op 04-11-2011

Mistig landschap

Mistig landschap

Geschreven door mobar

Schapen en koeien grazen weemoedig op de velden van het mistig landschap middagen gaan onder herfstzon voorbij bij de sloot zitten een paar fazanten in de verte staat een oude boerderij oude tijden herleven bij de aanblik van knotwilgen, en weilanden in mist een belangrijk iets wordt ons nu duidelijk de natuur heeft zich nog nooit vergist.

Mystieke herfsttuin

Mystieke herfsttuin

Geschreven door mobar

Ik ga me niet met de naaktslakken bemoeien als ze zich terugtrekken uit de mystieke herfsttuin laat ik het gras, waar gras mag groeien en alle blaadjes denk ik bruin ik laat de liedjes aan de vogels in de intensheid van het afscheidslied probeer ik jouw ogen te ontwijken maar het gevoel raak ik niet kwijt ik zal niets zeggen tegen merels die mij verwijten dat ik zwijg maar we zijn toch stoere kerels ondanks de black-out die ik krijg ik droom jouw ziel terug aan de vlinders zij zullen zwerven rond het verloren woord misschien als troost nog, voor de vinders in een hemels, nooit verlaten oord.

 

Herfst

donderdag 8 oktober 2009

Natuurlijke vriendschap

Slechts na eeuwig zwijgen
van oude wintereiken
zal uit stilte
van jouw ziel
ooit blijken
dat niet mijn twijfel
en zeker niet jouw glimlach
heeft geaarzeld achter trage zomerdijken
waar nu in ernst de liefdesband gaat grijzen
tussen armoedzaaiers
verstoorde gekken
en stille wijzen
zal het bos weer tot het hart vergroeien
zonder mensen
die zich bemoeien
of natuur niet laten bloeien.


© oktober 2009, mobar

Oktoberkind

Oktoberkind

De woorden

van de droomdag

toen die nog bestond

neem ik van je aan

met illustere emoties

en ik

bij het wilgenstrand

weet van geen denken.