Herfstkunde

Geschreven door Sally Winterflow

De nacht ademt de zware lucht van herfstbladeren ik bewoon de overkoepelende vorm van taalfilosofie met uitzicht over de binnenterreinen van de fantasie ik verdiep me in de wijsgerige bestudering van taalverschijnselen ik ben transcendentaal doe zowel aan vervreemding als aan jongleren ik ben mij bewust van het vitalisme van mijn angsten en de existentiefilosofie de wijsbegeerte van het individu ik doe niet onnodig aan zangoefeningen hang soms in spagaathouding aan het plafond van mijn kunnen om het tegendeel te beweren.

 

Regenspiegel

Geschreven door mobar

Verloren tranen, noemde je in liefde dauwdruppels als een herinnering voor het brein een vervagen van gevoelens maar in de toen gedroomde werkelijkheid droeg je een koffer en een kaartje voor de trein toen je wegging in de nacht, en mij verliet omdat je liever bij een ander wilde zijn in die andere provinciestad waar de rivier het land verliet je maakte mij stil, en ook wel eenzaam, maar ik kon het verdragen en dat deed mij goed, in realiteit en dromen, van de achteraf gekomen dagen.

Bomen van laatste adem

Geschreven door mobar

Zijn zuurstofsnakkend hart verdronken in vergeten verdriet slentert langs bomen van laatste adem op weg naar een andere wereld waar de mensen niet zwijgen over armoe en verlatenheid van geest en wereld nog een paar passen dan is het nonsensbos bereikt en bomen van laatste adem zwijgen eeuwig.

Schilder mij toekomst

Geschreven door mobar

Zie veranderingen in verf ingewanden van de tijd intenser in kleur zie oorsprong van tunnels ondergrondse gebouwen afscheid van wetenschap en angst de zenuwheer met zijn heerschap kronkelt als slierten kleur langs  concentraties dappere overlevingsdrang slingert zich tijdloosheid zinloosheid, behaagziek knuffelt leegte, gekte komt de zigeunerprinses weer terug in een droom.

Laatste reis

Geschreven door mobar

De trein vertrekt spoedig naar het einde de mensen zijn al half dood in kleden gezakt honger heeft de meesten al ernstig verzwakt de wielen dreunen langzaam de laatste reis begint een vrouw beklemmend eenzaam geeft wat warmte aan een kind de ogen staren leegte het leven ooit geleefd is nu oneindig lijden de vijand onbeleefd de trein in mist geraakt en slachtoffers van onschuld het bloed al uitgebraakt de mensheid is zo wreed soms het is vaak dagelijks te zien wanhopig door zoiets oliedoms de oorlog als een machine van duistere wraakzuchtige machten de dageraad reeds onvertrouwd de dodentrein raast door de nachten om de zwakken wordt gerouwd de helden sterven eenzaam de achterblijvers koud een oorlog kent geen winnaars de wereld wordt zo niet meer oud.

Droombeklag

Geschreven door mobar

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.

 

Dichtdanseres

Geschreven door mobar

Ik las, eenzaam verwilderd verliefd de mooiste woorden van de huwbare dichtdanseres verbleef een kille nacht in droeve eigen stilte tikte de tijd terug in mei mijn hand reikte naar de dunne horizon maar werd in drastisch tasten afgehakt en meegenomen in eb en vloed door zielsverwanten ik kon kiezen tussen de dood en gezelschap maar ik aarzelde er zat een zware zwart gevleugelde duif op mijn geblesseerde schouder met een uitzicht over het meer droomde ik een minnaars kus voor haar hunkerende hart verbleef ik in mijn twijfel en sprak haar naam in verdichte stilte.

Vreemdeling

Geschreven door mobar

Soms voel ik me een vreemdeling in de nacht herinner ik mij verloren liefde, vergeten vriendschap namen van diegenen die ik ooit bewonderde maar uit het oog verloor in een onzichtbaar land dansend op het maanzand van een verstrooiend strand soms zie ik ze terug en spreek ik uit wat ik niet durfde zeggen in de werkelijkheid zwijg je niet over de waarheid al slaat die soms geen bruggen soms herinner ik mij vreemden die mijn vrienden waren, maar nooit bleven ten tijden van verdriet zag ik ze gaan en nooit terugkeren soms voel ik mij een vreemdeling met verdriet.

Woord noch heimwee

Geschreven door mobar

Het is maar goed dat jij niet bij me bent nu verlangen woord, noch heimwee kent in iedere zin zich leegte boort zelfs maanlicht bij de stilte hoort en klanken van mijn stem vergeet in diepe roerselen, toebedeeld alsof je als een ander droomt de nachten van mijn ziel, bewoond met vragen, die jij aan mij stelt.

 

Afscheid bij de rivier

Geschreven door mobar

Weet niet of de zomer ooit nog terugkomt het afscheid bij de rivier was zo veelzeggend herfst met vallen van blad, en innerlijke storm en brieven onbeschreven aan wolken in regen bedreven, in liefde verzwegen, ik kon de woorden niet verzinnen bedacht een glimlach maar dat werkte niet voor de dood die naderde genadeloos en zonder twijfel in vergiffenis en leegte, van onbeantwoorde vragen een zweem onzekere eeuwigheid aan de achterkant van mijn verstand stond ik daar bij de oevers de ganzenveer nog in mijn handen maar de oeverboom bleef zwijgen zwanen zwommen naar de overkant zoveel stilte in verdriet, liet zich onmogelijk herhalen.

Tree

Nachtvracht

Geloof jij de nacht droom in mij


En laat dit
lippend dromend wezen
zonder kater
noch aftocht te vrezen
jij die bijklust
van uitzonderlijk genezen
die droom voorbij, het dromen eigen
van verder dan de horizon neigen
in onbesliste dwalende zinnen
die kritisch drijven
en beminnen
dwaas rivieren
mensendieren
dromenvreemden,

fictie ontheemden
harde tepels, zachte dijen
tussen rimpels, lekker vrijen
zie soms vlagen van verlangen
en die lust in droom gevangen
draagt de weemoed naar de eenvoud
en niemand die er meer vertrouwt
dan het tasten van jouw vingers
herinneringen en veel zweven
door de droom aan hart gegeven
deze nacht gaat nooit voorbij
jij bent de muze dicht in mij
dicht jij de muze

dicht blijf bij...

Schrijver: mobar




.....

Herfstschaduw

Herfstschaduw
.

Nog verder dan het heden
reikt de schaduw het verleden
tracht nog eenmaal te herhalen
wat er waar was van verhalen
dat hij op een nacht, triest in het duister
zo angstig werd door het gefluister
dan men hem liever zag gaan, dan komen
hij werd zo droevig door deze dromen
en heeft toen als een man besloten
nooit meer te dichten, onverdroten
schreef hij tot slot een laatste droef gedicht
en werd toen afgevoerd naar een gesticht
waar hij nooit meer een dichterlijk woord schreef
omdat hij niet meer in deze dwaze wereld verbleef
vertrok zijn schaduw naar de leegte van de hel
misschien lezen mensen daar zijn woorden wel
want hier op aard is het reeds veel te laat
zoals telkens in zijn mooiste woorden staat
de liefde van de mens is prachtig universeel
maar wordt soms ook hem trots te veel.
.