Jouw heengaan

Tijdens jouw heengaan,

dacht ik door dit leven
ben je niet bij mij gebleven
toen je mijn woorden naar zee droeg
verteerde ik diepte
in onschuld en stille dromen
van verdriet hielden niets tegen,

de zon verdween
tranen stroomden,

zonder geld alleen op straat,
hielden ze mijn dun getergde ik,
tevergeefs tegen mijn losse handen,
in schaduwen

van een leeg hysterisch gesticht
een leven lang verplicht
onschuldig
nooit afhankelijk van een ander
alleen maar zwijgend

in mijn plicht.



-fictie-
© mei 2009, mobar