Een herfstmaan scheen over de landsgrenzen
daar in de bergen had ik geen liefde
aan je kunnen geven
maar er weigerde een inzicht
en ik had geen broek aan
de woorden vooraf
kwamen me onbekend voor
alsof ik ze zelf niet had geschreven
mijn eigen zienswijze was gebleven
kon zich niet ontwikkelen
de geestelijke achtergronden
van mijn bestaan
hadden nog een innerlijke gereedheid
waardoor eenzaamheid
zonder verlangen was
en jij niet nader tot mij
of wij te samen omgekeerd
konden verklaren, wat goed, wat kwaad
zich in het verleden had voorgedaan
toen we het leven met beide handen grepen
en jij niet wist, dat het uiteindelijk liefde was
dat we het daarom nooit zouden vergeten.
Schrijver: mobar
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten